Erbij horen

Soms in een groepje heb ik het idee dat ik, dat hun een hele andere taal spreken. Net als je tegen Fransen de weg gaat vragen in het Engels, dan kom je er ook toch niet? Zo voelde het voor mij soms.

Mijn hele leven is door ESM bepaald tot nu toe. Het is echt beperkend. Heel isolerend.

Ik vind erg leuk om een hele grote groep op stap te gaan ’s avonds. En ik doe dat alleen in de vakantie, maar dan voel ik me zo rot eigenlijk, omdat ik dat dus dan niet kan op dat moment. Omdat ze me niet snappen. Dus dan, dan voel ik de ESM erg, dan denk ik dat het opvalt.

Als ik in de vakanties geen groepje vind en als ik moeilijk eruit komt, als het me niet lukt, dan heb ik altijd nog me vader, me moeder en me zus. En dan zeg ik: ‘zullen we even gaan tennissen’ – er gaat er vast wel iemand mee.

Soms thuis begrijpen mij ouders ook niet en gaan ze om lachen hoe ik wat uitspreek, en vinden ze wel leuk hoe ik dingen zeg. Want mijn zus en zusje heb dat niet, alleen ík heb spraaktaalproblemen, en ík kan ook met handen praten. Gaan ze wel om lachen enzo. Maar soms voel ik wel aangesproken, maar ze zijn daar ook altijd voor me opgekomen, dus.. Proberen ze in winkel, soms vaak zeg ik ook vaak verkeerde dingen bij winkels, dan komen ze voor mij op: ‘nee, ze bedoelde dit’, of als ik zeg: ‘o, oké, laat maar’, dan gaan ze ook voor mij
opkomen, en ze zeg ook: ‘kom, je moet niet negatief denken’.

Ik ben zelf 17, maar ik heb het liefst contact met kinderen van 13 of 14 jaar dan kinderen van 17-18 jaar – daar heb ik niks mee. Dat heb dat merk ik wel heel sterk – als ze 13, 14, 15 zijn, ja , ik weet niet, het is heel anders dan als ik dan met iemand van 17 omga. Het communiceren is dan makkelijker. Het is fijner, maar ook denk omdat zij dat natuurlijk niet bewust meemaken. Ja, wel bewust meemaken, maar… die gaan je niet uitlachen.

Zei iemand ineens tegen mij: Jij gaat ook mee. Dus toen mocht ik mee met hun. Toen dacht ik: kijk dat groep mensen heb ik nodig! Dat had ik eigenlijk nog nooit gehad dat ik echt bij een groep gehoord heb.

In de vakantie een tijd geleden mocht ik bij een vriendengroep, en ging naar de disco, en dat was leuk, om gewoon …. die lachten me niet uit. Jammer genoeg is dat contact weer weg, maar de tijd dat het er was, was het echt leuk. Ze begrepen ze het ook, wat ik had. Ik wist toen zelf nog niet dat ik ESM heb – ik wist dat ik af en toe rare verhalen vertelde omdat ‘t niet
klopte, maar ja, wist ik veel dat het met ESM had te maken!

Vroeger op judo was de uitleg moeilijk. Dan moet je meer uitleg krijgen en dat houd ik gewoon niet meer vol. Dan gingen ze al vechten en moest ik nog nadenken.

Soms voelde ik wel eenzaam maar ik vermaakte me prima met al mijn speelgoed. Maar ik vond ’t ook altijd wel leuk als er weer hier vriendinnen kwam logeren in de vakantie.

Op school hoor ik bij het (Nintendo) DS-groepje. Daar heeft ie iedereen zijn DS bij zich en moet je.. één iemand is de baas en dan gaat iedereen die doorlijn naar die ander, die de spel heeft, en dan gaan wij al spelen. Met Pictochat kan je met iedereen praten. Op MSN gaat te snel voor mij. Op Picto Chat kan je korte woordjes schrijven, met mijn stokje op de DS.
Dan hoef ik niet te typen.

Als ik in Turkije ben, bij familie, dan begrijpen ze mij ook heel moeilijk, dan zeggen ze: ‘waar heb je Turks geleerd?’ Dan zeg ik ja: ‘één kant is normaal want ik ben in twee culturen opgevoed en andere kant, ja, ik heb spraak-taalpoblemen, is dat normaal.’

Kijk heel veel vrienden heb ik gewoon. Dan word je helemaal niet buitengesloten, en als je
heel weinig vrienden hebt wel.

Ik dacht op mijn werk dat hun echt mensen waren die wouden samenwerken, maar ik stond eigenlijk meest in me uppie dingen te doen, terwijl ze daar in een groepje waren. En mij zeg ze van ‘nou je kan misschien dat doen, dit is toch meer voor ons, en.. dat mag jij doen’ zeg maar. Dus ik voelde me ook wel buitengesloten.

Ik merkte op het MBO wel dat er dingen waren, en dat ze mij niet bij hun groepje wouden of zo. Dat hoefde ik ook verder helemaal niet. Maar later hoorde ik dat ze dus achter mijn rug om ook een heleboel hebben lopen lullen dat ik het zoveel had over mijn ESM.

Ik zit op paardrijden en op scouting. Op scouting ga ik ze al wel langer kennen. Gaat goed omdat ik een buurjongen ken. En die zit ook op Scouting. En toen ik kende die jongen al, en toen kende ik ook de anderen.

In het voetbalteam … hun spraken constant over dingen die ze meemaakten en dat soort dingen, maar ja, daar stond ik dan buiten. Dus dat ging niet echt; ik was eigenlijk heel stil. Dus als ik dan de bal niet goed trapte, of ik miste per ongeluk, als er dan iemand voorbij kwam, dan kreeg ik de volle laag. Nou ja, dat was dus niet heel gezellig.