Waarom spraaksaam?

Toen ik Spraaksaam zag, dacht ik: ik ben dus toch niet de enige met een probleem. Dat heb ik wel een tijd lang gedacht omdat ik eigenlijk niemand kende met ook spraak- of
taalproblemen.

Door Spraaksaam wil ik andere mensen leren kennen en ook dat meer begrip komt voor ESM. Dat ik toch wat sterker in mijn schoenen kan staan.

Dat ik niet elke dag moet denken: zullen ze me niet begrijpen, of zal ik het niet begrijpen?

Ik ging naar Spraaksaam om meer te weten over ESM, en om kinderen te ontmoeten met ESM denk ik. Maar na naar een paar bijeenkomsten had ik al zoiets van: ‘nou, ik wil inderdaad ook wel dat het bekender wordt.’ Want dat ik het zo laat door heb gehad.. nou, heeft toch wel veel uitgemaakt denk ik. Dus ik denk dat het gewoon handig is als mensen weten wat het is, dat ze er ook rekening mee kunnen houden.

Dat mensen misschien beter begrijpen wat ik heb.

Nu kan ik vaak niet goed uitleggen wat ESM is. Als we klaar zijn met de film enzo, en als het op tv komt, of dvd, dan zeg ik gewoon: ‘je gaat deze filmpje gewoon kijken. Ook als je geen zin heb’.

Als Spraaksaam afgelopen is dan….degenen waarmee ik nu echt een klik heb, die contacten behoud ik denk ik wel. En degenen waarmee ik niet echt een klik heb of zo, ja.. zou ik wel leuk vinden om nog weer kéér te zien. Weet je wel, een soort van reünieachtig iets. We zijn ook allemaal heel verschillend, dus dat werkt sowieso niet om te winkelen of naar de film te gaan. Een pretpark zou nog kunnen misschien.

Ik ben mee gaan doen met Spraaksaam dat mensen moeten begrijpen…met kinderen die ESM hebben enzo, dat ze.. niet vragen: ‘wat is dat?’ ofzo, is dat een koekje of.. een boek ofzo.

Ik ben misschien ook wel mee gaan doen om mezelf een beetje vergelijken met andere mensen. Kijken of dat het bij mij erger is, dat ESM – dat vind ik nog wel meevallen als je het vergelijkt met andere kinderen uit de groep om maar even zo te zeggen.

Mensen moeten weten van ESM en serieus moet wel genomen worden, en ze moeten gewoon echt weten, want nu weten ze echt helemaal niks. Want mijn vrienden allemaal weten niet, als ik zeg: ‘ESM’, dan zeggen ze: ‘huh, wat is dat?’ weet je wel. Heel veel mensen zeggen dat en ik heb ook heel vaak de heel veel mensen gezegd dat ik met deze project bezig ben, en daar denken ze wel heel raar over.

Volgende keer was er eentje die precies hetzelfde dacht als mij. En wij hadden wel heel veel gemeen, en dat vond ik wel grappig om zo te zien. En ook wel apart want zij zei: ‘ja, ik heb zo’n kast in mijn hoofd en als het woord ‘koek’ wordt gezegd, dan trek ik aantal laden open van Bastogne, chocoladekoekjes, en gewoon alle koekjes die ik de laatste tijd heb gegeten, of
heb gezien in de winkel staan, weet je wel? En zij zei: ‘ja, dat heb ik ook! Als jij glazen zegt, trek ik het laatje open waar de glazen staan, in m’n hoofd.

Ik ging meedoen omdat ook een vriendin meeging. En toen zei ze: ‘ja, ga je ook mee? En toen zij ging ik ook mee. Ik vind het wel leuk. Ik heb ook wel nieuwe vrienden en vriendinnen gemaakt. Want we zijn ook met z’n vieren naar de McDonald’s geweest toen daarna.

Eigenlijk wil ik die mij altijd hebben gepest laten zien: kijk, ik ben hier gekomen en jullie staan hier nog en ik sta daar!

Als de film af is ik zou wel verder willen gaan, en ook heel veel van die toneelstukjes maken. Of bijvoorbeeld samen uitjes gaan of met een groep naar buiten gaan en even aan die mensen vragen of ze wel gekeken of niet, of ze wel weten wat ESM is of nu niet meer. En vertellen op scholen, bij ROC of niet alleen bij Speciaal Onderwijs, maar ook bij zeg maar andere scholen, laten weten of zeg maar toneelstukjes spelen, net als die film zeg maar.

Ik wil gewoon laten zien hoever wij al zijn gekomen, ook al werd ik heel veel gepest.

Als ESM meer bekend zou zijn, dan zou gewoon beetje meer respect zijn. Dan hoef je niet telkens uit te leggen. Niet elke keer commentaar krijgen van alles. Dat ze ook een keer
weten hoe zeer het ons gaat doen! Dat ze niet gaan lachen.

Spraaksaam is leuk. En leuke groep, en ja, die mensen begrijpen je tenminste ook wel. En bijna allemaal heb dezelfde gevoelens en dezelfde ideeën. De leeftijdsverschillen merk je niet zo gauw, want iedereen is zo heel goed bevriend met elkaar en binnen twee dagen zijn ze echt zo goed klem, en je merkt de verschillen niet of ze oud zijn of jonger zijn.

Ik wil vooral mensen leren kennen die er ook tegenaan lopen en hoe die er mee omgaan. En of die ergens een oplossing voor hebben en dat meer.

De film is belangrijk omdat als ze meer over weten kan zeg maar ook heel veel dingen over vertellen. Want het ook moeilijk om te spreken en over nadenken wat je spreek. En. ESM is eigenlijk heel veel verschillende dingen. Dus mensen moeten gewoon ook van weten, en als eenmaal die vrienden en heel veel mensen kijken naar de film, gaan ze ook naar elkaar vertellen, en dan willen ze zeker wel meer over weten.

Ik vind het wel leuk dat iedereen over zichzelf praatte gewoon. Er komt ook veel mensen, en dan kan je ook denken: ‘O! Hun denken dat anders.’

Ik ga erheen om ook wel jongeren te zien en leren kennen die ook ESM hebben, en ook wel een beetje ervaring enzo.

Ik denk als ESM gewoon bekend is, dat het dat er dan al veel meer begrip komt. Dat mensen snappen wat het is, en dat ze daarmee kunnen omgaan ook.

Mensen helpen. Helpen met dat ze meer weten ervan en waar ze terecht kunnen als ze even vastzitten of als hun kind blijkt ESM te hebben. Dat ze vragen die ze niet bekend is dat ze die daar kunnen stellen.

Als de film klaar is, zou het wel leuk zijn dat we met zijn allen één keer echt een dagje iets leuks gaan doen. Misschien als afscheid of zo. Feesten of uit eten. Of doorgaan en dat er nog meer mensen komen. En dan nog een film maken over hoe gaat het met de mensen in de film. We moeten eigenlijk gewoon altijd contact houden. Niet altijd, maar.. gewoon een tijdje.

De film is uiteindelijk ook wel anders geworden dan in ‘t begin. Want we waren eerst in het begin met zijn vieren. Dan zou het idee was daarna dat er wel jongeren bijkwamen, maar die waren dan wel.. weer “onder ons” of zo. Maar dan zouden we bijeenkomsten hebben met gewoon ons vieren, en Jet dan, en bijeenkomsten met iedereen. Maar dat uiteindelijk de beginvier wel… wat meer inspraak konden krijgen enzo. Want wij waren dus bang dat inderdaad nu de groep nu heel groot wordt en alles heel uitloop, ja, uiteenlopend is, en uiteindelijk wordt het dus heel druk, en het zijn zovéél dingen die besproken moeten worden,
en het is natuurlijk maar een korte bijeenkomst op zich, voor, ja, voor toch wel dat mensen heel veel willen zeggen of zo. Maar ik ben op zich wel blij dat het zoveel waren, want met zijn vieren, ja, dat is ook gezellig natuurlijk, maar met zijn vieren kan je natuurlijk wel minder dan met zo’n grote groep.